17 de marzo

Onte levaba La Peregrina un rumbo real moi ben axustado, pero foi no estimado onde caeu a babor máis do que nunca o fixera dende que saíu de La Gomera. Inútil recordar, porque é tan evidente que navegou a rumbo dende que saíu da Illa de Arousa, dende o Varadoiro do Xufre, ata que recalou na illa canario, que sería ocioso. Pero a risco de que o sexa, aí queda a constatación de que, postos a navegar, pode pasar calquera cousa.

 

Unha vez, logo de saír de San Juan de Puerto Rico, tendo xa de través a Illa da Tortuga – a mesmiña na que en tempos se refuxiaban os piratas do Caribe, eses que na miña mocidade eran personaxes dos comics de solteiros tebeos-, sendo a primeira hora da mañá e de repente, empezou a soar a bordo un pitido tan insistente e firme, tan alarmante e agudo, que non daba terminado. Chegado o momento impacienteime, e decidín subir ó ponte a ver de que ía a cousa.

 

Cando cheguei, era eu o único que faltaba. Alí estaban todos os meus compañeiros intentando averiguar a que se debía aquel ruído estraño e inesperado. Tanto o era, que non estaba nin sequera localizado e mentres uns se afanaba en andar comprobando os circuítos eléctricos, outros discutían se o que estaba sucedendo era que o barco se cargara de electricidade estática e que algo ía pasar, polo que habería que saír de dubidas canto antes.

 

Mentres os pasaxeiros xa andaban polas cubertas facéndose as mesmas preguntas e aportando os uns ós outros tan diversas e atrevidas opinións como poderían estar sendo as nosas, nun momento dado,  asomou no ponte o capitán, Don Victor Pérez-Vizcaino y Ojea, popularmente coñecido como ”El Águila del Atlántico”, un capitán mítico como xa creo ter recordado aquí, que daquela sumaba xa setenta e catro anos de existencia.

Pois ben, entrou Victor no ponte, saíu ó alerón de babor, sen dicir nada, e, batendo cun pisotón no enxarretado dixo: Raio de grilos que non calan nin de broma! Entón mirámonos os uns ós outros ata que alguén, non recordo quen, decidiu levantar o enxarretado da cuberta e puidemos comprobar que unha praga de grilos, unha nube coma unha tormenta de area no deserto, chegara voando dende a Illa da Tortuga deica o barco e comezamos a dar uns espectáculo que hoxe se me antolla grotesto: veña pisotón e máis pisotóns, ata ir dando conta duns cantos deles, poucos, porque o barco estaba infestado como se fose unha praga bíblica, aquel maná de cigarras que serviu de alimento ós xudeus mentres deambulaban polo deserto. O mar, quen o diría, tamén é un deserto; é dicir, a superficie do mar senón o é, algo si que se lle parece.

Como acabou aquilo? Acabou malamente e moi pouco a pouco. Tripulantes e pasaxeiros chegamos a Veracruz logo de ter costeado o sur de Cuba e recorrido o Golfo de México, matando grilos a pisotóns. De ter transcendido, non sei que dirían hoxe de nós os militantes animalistas. Pero eu, se me concentro un pouco, aínda podo escoitar o piiiiiiiiiiii estremecedor do que pensamos que era unha carga electrostática e, xa ven, fora unha inmensa nube de grilos a que nos abordara, de grilos que debían ser descendentes dos grilos dos piratas, pois tan silandeiramente chegaron a bordo aproveitando a luz entre lusco e fusco, que tanto pode despistar a veces.

Outro día, se cadra, falamos de Raleigh, de Jonhson, De Henry Morgan e tamén de Drake, o de María Pita e o cerco de A Coruña, que ser, era almirante inglés, pero ser, era un pirata. Sucede que os ingleses son como son, e nós non sabemos que facer nin cos irmans Nodales e, moito menos aínda, con Benito Soto, pirata pontevedrés, que o foi a destempo. Iso, outro día…se cadra. Agora a esperar a posición real e maila estimada deste nosos aventureiros que navegan cara as pequenas Antillas baixo o mando de Xavier Babé. O que daría eu por ter unha foto de Babé cun colorido guacamaio pousado no seu ombreiro. En fin, cousas, ociosos comentarios dominicais, como que non quixera a cousa.

 

Xa temos a situación real, é a seguinte:

18º 35’ 48’’ N

23º 07’ 18’’ W

 

Mentres que a estimada é:

19º 42 N

19º 42 W

Se boto ben as contas e coa imprecisión derivada de traballar nunha carta de punto menor, de todo o Atlántico, navegaron a nove nos (que non é pouco) e diminuíu a distancia entre a posición real e a estimada que será dunhas sesenta millas de xeito que, logo de navegar case que ó SW ( ó 215º?) están, na realidade, adiantados respecto de onde cren estar. De seguir así, chegarán antes do que pensan.

Razóns  para eses nove nos? Pode que o vento, pero case que seguro que a corrente, e, en todo caso, a conxunción de ambas as dúas forzas.