11 de marzo

Mentres «La Peregrina» anda a facer probas de mar co gallo de correr o Atlántico deica chegar ó Caribe e recalar nunha illa á que agora se lle di o nome en francés,  La Désirade, e nós vimos chamándoa La Deseada, malia que tamén estaríamos no noso dereito de lle chamar a Desexada. Mentres Xavier Babé a capitanea como poucos navegantes de hoxe poderían facelo, mentres iso está pasando, as monxiñas descalzas dun convento compostelán marchan del para se espallar por outros, chegan un feixe de monxes carmelitas a ocupar o lugar que elas deixan desocupado. Os monxes cruzaron ó mar maior, seica dende Colombia  e acáelles ben aquilo de apártate que voy de vuelo, que deixou escrito Juan de la Cruz, un dos cimas poéticos universais, posto que cruzaron o océano pero polo aire. Tanto mudaron os tempos.

A xente de Compostela, non toda, claro, pero si moita, está preocupada por se os monxes han continuar, ou non, facendo obleas para que sexan consagradas nas misas, pero tamén para facerlle de cama ós amendoados. Deica hoxe facíano as monxiñas. Igual os novos ocupantes veñen xa preparados, non só para a contemplación, senón mesmo para a elaboración que, ó día da data, debe ser moi doado levar a cabo.

Recordo todo isto, porque eu fun contrabandista, se non lles parece mal que o recoñeza publicamente. Iamos a Nova York unha vez ó mes, ou cada mes e medio, e os mariñeiros lograban no dock 14 de New Jersey, un complemento en diñeiro que lle permitise chegar honradamente a fin de mes. Nos anos sesenta do século pasado, o soldo dun mariñeiro non crean os lectores que había dar para moito. Pero chegados a Nova York, admitían bolsas desas que levan os marines nas películas, cheas de roupas con destino ás súas xentes do país, do noso país, para ser exacto. Por aceptar o encargo, cada mariñeiro percibía dez dólares dos de entón, de maneira que tres ou catro bolsas desas axudábanlles ás súas familias a chegar a fin de mes.

En Nova York foi onde eu devín en contrabandista. Estaba eu no portalón, ó pé mesmo da escala real pola que os pasaxeiros  subían a bordo, e nisto que chegan tres señores preguntando por min. Respondinlles que era o que querían del. Entón, sinalaron un caixón de bo tamaño e me explicaron que era un encargo para unhas monxas da provincia de A Coruña. E que leva dentro ese caixón? Leva unha máquina de facer pan de anxo para un convento que, se o recordo ben, era de Betanzos.

Pregunteille que quen lles dera o nome polo que viñan preguntando e respondéronme que un vista de aduanas de A Coruña. Xa non me atrevín a preguntarlles o nome, pero foron eles os que axiña mo facilitaron, xunto co número do seu teléfono. Daquela, ó chegar a  NY, instalábannos un teléfono a bordo, así que dixen que esperasen un pouco, que ía buscar ó tal Don Alfredo. O que fixen foi chamar á Coruña para comprobar o nome do vista e o número de teléfono. Eran os que me deran os daquel trío da bencina, por chamarlles dalgún xeito. Regresei onda eles, díxenlles que o tal don Alfredo estaba durmindo, pero que subisen a caixa a bordo, que xa a poríamos nós no sitio indicado. E así foi. Ó chegar á Coruña subiu a bordo o vista, preguntou por min, preguntoume pola máquina, arriámola cun puntal e alá se foi, coido eu, cara ó convento levada da man do pío vista de aduanas.

A vida do mariño, ás veces, élles así. Ou era, vai ti sabelo. En todo caso espero que as monxiñas deixaran unha máquina de esas e os monxes saiban sacarlle o proveito que se espera de calquera delas. En calquera caso nunca comprobei se no enorme caixón viña unha desas máquinas ou vai ti saber que.  Ó mellor, en pago polos seus servizos as monxas rezaron un trisaxio a favor da miña alma pecadora. Non sei se xurdiría algún efecto. Pero ó mellor, inda teño unha indulxencia plenaria, que daquela aínda se levaban. Coméntollo ó paciente lector, porque daquela, o contrabando non era delito, era falta. Logo veu Felipe, desprazou o contrabando de tabaco para o sur de España, e a xente do mar substituíno polo de drogas asasinas. Pero diso non se fala moito.