9 de marzo

A ver o que lles conto eu hoxe a vostedes, mentres se demora a saída de La Peregrina un par de días máis. A verdade é que comezo escribindo (de novo) sen saber por onde ha transitar a narración. Pasa hoxe e pasa outros días cando o que andas a escribir é unha novela; por iso, en certo modo, un xa está afeito a se sentar sabendo que, uns días pódeste levantar da mesa de traballo sen ter escrito nada, nin nada aproveitable, nin nada de nada; pero hailles outros días, poucos, moi poucos, nos que contra toda esperanza, saíronche un par de folios aproveitables.

Torrente Ballester urxiume moitas veces a que escribise unha novela do mar; el era de Ferrol, o que pode explicar moito da teima que tiña pola literatura náutica; imos chamarlle así. O certo é que, nalgunhas novelas, fun metendo navegacións e certezas levadas a cabo no mar, aquelas, e consideracións que me valeron para unhas cousas e para outras, todo ó longo da miña vida.

Poreilles un exemplo. Para describir a viaxe do marqués de Sargadelos saíndo de Ribadeo para recalar en Ferrol, botei man do derroteiro de Tofiño. Grazas á súa lectura o marqués da novela fixo singraduras cunha veracidade tan certa e tan real, como as que facían os navegantes daqueles días. Dende entón, moito leva cambiado todo na arte de marear. Hoxe non creo que haxa derroteiros nas cámaras de derrota. En “homes de ferro”, a novela que narra a peripecia de catro irlandeses que bogaron dende Dublín a Coruña, nun currach construído como se construíran en tempos case que neolíticos, a base de vimbios e pelexas de animais, non tiven un derroteiro a man, pero si algo moito mellor: tiven do meu lado a Google Maps, e todo foi posible.

Agora, nesta mañá dun sábado de marzo, só podo imaxinar que Xavier Babé tomase a decisión de saír ó mar e ver como se comporta o seu barco e que tal responden ós seus tripulantes, malia que todos eles sexan navegantes esforzados e eficaces, pois cada barco ten as súas carencias, as súas tendencias a se comporta dun xeito que o distingue.

Se ben o penso xa levo varias novelas nas que sae o mar e a narración transcorre a bordo de barcos de toda índole e condición polo que, cando menos en certa medida, teñen, se non moito, si algo de autobiográficos. Pero aí lles quedan a quen queira traballar acerca de tal tipo de cuestións.

E que sucede agora co Reto Astrolabio? Pois xa mo dirán! Moito me gustaría navegar en La Peregrina. Sucede que, a bordo dela, sería un estorbo. Respecto da navegacións a vela, ese arte, estou a velas vir; algo que é case peor que estar a dúas velas. Disimúlenme o xogo de palabras. Pero non pensen que os envexo, pois a envexa non é cousa sa, pero si que teño unha contrita admiración: a que me causan estes (dalgunha maneira) meus compañeiros de aventura.

Por isto, moito me gustaría saber transmitir con acerto o que ha ir sucedendo cando zarpen de La Gomera e naveguen cara á Illa Deseada, pouco menos que “ás apalpadas”, orientándose e decidindo os rumbos  como se circulasen de madrugada por unha casa a escuras e, que lle imos facer, se quedasen sen velas. Navegar a vela como se navegaba hai séculos, é algo que realmente ha constituír un mito. E aí nos quedamos, por hoxe. Bo vento nas velas.