7 de marzo

Chegan fotografías nas que aparece Xavier Babé, flanqueado por Alejandro e Cipriano. Os tres ocupan unha mesa dende a que lles falan a un feixe de rapaces de La Gomera. Non é difícil imaxinar o que lles poden contar ós rapaces, malia que ás veces se poidan dar sorpresas.

No “Covadonga” era raro o ano no que non se facía un cruceiro. Facíase escala, non quero dicir que en tódolos archipielagos, do Atlántico, pero case. Era unha esaxeración porque duraba máis de trinta días. Os pasaxeiros  estaban entretidos con mil historias, facían campionatos de tiro ó prato, xadrez, brigde, buceo, bailes, bingos, películas e festas…, ata se podían permitir dar conferencias acerca dunha cousa ou doutra que eles estimasen que poderían ser do agrado dos outros cruceiristas.

A primeira semana levábase ben; na segunda comezaba a adxudicación de alcumes entre os cruceiristas; na terceira xa había discusións serias, e ocasións houbo nas que os pasaxeiros levantaron as súas mans uns contra outros. Na cuarta, xa podías esperar deles calquera cousa.

Unha vez levamos a un xeneral que dicía ser xentilhome de cámara e que, para confirmalo, adoitaba amosar, con total desparpaxo unha chave dourada que levaba, prendida do seu cinto, á altura dos seus cadrís. O tal e xentilhome ofreceu dar unha conferencia baixo o título de “A miña marabillosa viaxe ó Extremo Oriente”. Gran expectación a xerada pola convocatoria de tal fermoso exemplo de oratoria, porque o home era falador e tiña certo poder de convocatoria, produto, seguramente, tanto da súa condición como da súa bonhomía.

O caso foi que o bar de primeira estaba ateigado de xente ansiosa de escoitalo, tal era a expectación xerada.  A cousa empezou ben. O problema foi que, cando levaba hora e media de disertación, o xeneral non dera pasado de Barcelona que foi todo ó oriente ó que conseguiu chegar. Empezaron as toses, logo os comentarios sarcásticos que, ó principio, non eran nin demasiado ferintes, nin pronunciados en voz altisonante, pero que, pouco a pouco, foron medrando, ata que o insigne militar non aguantou máis, abandonou a mesa dende a que estivera falando, e alí foi a de San Quintín. Houbo máis que palabras. Se non finalizara o cruceiro, como finalizou, ós dous días non quero pensar como tería acabado aquilo.

Seguro que os tres nosos poñentes explicaríanlle ós rapaces a súa marabillosa viaxe ó non tan extremo occidente senón alí mesmo enfronte deles, do outro lado do océano. Os canarios cruzárono moitas veces. Tantas, como para que en Venezuela abunden os seus descendentes nunha medida correspondente coa nosa, coa dos galegos. Agora eles son, coma nos tamén o somos, os que reciben emigración. Cando vemos algunhas das reaccións que se producen ante a chegada de emigrantes ás nosas cidades, pensamos na verdade daquela consella que tantas veces é repetida: nin pidas a quen pediu, nin sirvas a quen serviu, pois tal é, tamén, a condición humana. Seguro que o parladoiro cos rapaces non requiriu este comentario, nin moito menos.