6 de marzo
Se tería eu razón co que contei onte acerca das obsesións de baixar a terra e ir tomar todos os viños e mailos aperitivos que, mentres ti navegabas, terían tomado os teus amigos da mocidade que, onte mesmo, chegoume o documento gráfico acreditativo no que é posible axexar a cantidade de pratos, viños e viandas varias, cos os que os insulares de La Gomera celebran o feito de que La Peregrina estea amarrada no seu peirao e inicie dende alí o periplo que debe levala a La Deseada.
Escribiu Luis de Camoens, que era un galego do sur, mentres que nós somos portugueses do norte, dito sexa con tal de amolar, pois nacera en Tras ós Montes que está por cerca de Verín, só que do outro lado da raia; dicíalles, que escribiu Camoens que mudan os tempos, mudan as vontades. Breogán me libre a min de levarlle a contraria ó gran autor das Lusiadas, pero non vexo que o afán que levou ós navegantes portugueses non sexa o mesmo que está levando ós galegos. Estes xogos, non sei se de palabras ou de conceptos, decídano vostedes, faime recordar a Xan de Novoa, que era de Ourense, de alí de contra Montederramo, foi alcaide de Lisboa, navegou co pavillón luso, descubriu e bautizou a illa “La Gallega” e maila illa de Xan de Nóvoa, e din en Australia que chegou onda eles moito antes de que o fixera o capitán Coock.
A historia depende de quen nola conte. En Nova Zelandia, falando cos maorís, déronme a coñecer moitos dos seus apelidos, que eles tiñan por portugueses e que ser, eran galegos alí chegados co gallo de cazar baleas; recordado sexa en compensación do afirmado no parágrafo anterior. Hoxe coido que xa non ha ser así, pero antes se daba por feito que non había barco no mundo que non levara un galego a bordo. Na illa de Cuba, a tan entrañable e fermosa, aínda hoxe afirman que os galegos fixemos máis que o que Deus fixo, pois mentres Él creou ós brancos e ós negros, nós, é dicir, os galegos (a min que me cacheen) fixemos ás mulatas que, escuso dicilo, sonlles unhas divindades. Total, que para mariñeiros, nós!
E mentres eu evoco como podería evocalo aquel personaxe do “Pulgarcito”, un cómic da miña nenez, chamado El Abuelo Cebolleta, que non facía máis que contar historias doutro tempo nun tempo que non era o seu, vanme chegando fotografías da súa permanencia en La Gomera. Nunha delas, por fin, aparece Thomas, o cámara. Faino con ela en ristre, todos están sorrintes mentres tanto.
Os días de terra, sonvos os días dos que pouco hai que contar. Así que, ímolo deixar aquí.
Deja tu comentario