5 de marzo

Hoxe La Peregrina permanece atracada no peirao de La Gomera. Non sei se hoxe seguirán aqueles costumes de hai anos, de hai moitos anos, cando as poucas horas ou ás veces algúns días podías baixar a terra para ir dar a algúns dos bares máis próximos ó porto. Neles podía haber de todo. Comida, tamén bebida, algúns mesmo tiñan música e outros ata tiñan cantantes.

Os máis, tiñan a certeza (ou tíñamos, se queren dicilo así) de que unha vez en terra, nos acompañaría un cheiro a barco que indefectiblemente nos identificaría, por exemplo, chegada a hora da emisión da correspondente factura. E como evitar o tal e perceptible aroma náutico? Pois, máis que botando unas pingas de colonia, duchándonos con locións e pócimas en medida tal, que acabarían por ser elas as que permitisen á concorrencia:

-Estes deben ser do barco ese que…

A primeira vez que chegue¡ a México fun con dous compañeiros a un cabaret que se chamaba “La Escondida”. Segundo chegamos, vimos un “haiga” descapotable e despampanante, arrancando cunha parella. Seica o condutor era persoa importante e a conducida unha espléndida e rechamante muller. Segundo o automóbil botou andar, apareceu alguén que desenfundou unha pistola, ou un revolver, vai ti saber, e descerrexou tres disparos ó condutor. Chegamos a bordo correndo, sen previo aviso, cada un polo seu lado, non fora ser que nos vísemos nun lío.

Na segunda ou terceira ocasión, estando a facer quenda no portalón, cousa da unha ou dúas da note, houbo un rebumbio no peirao e apareceu o mordomo de a bordo, galego da provincia luguesa, un sesenton, que viña espido cunha man diante e outra detrás. Collera un taxi, pedíulle que o trouxera a bordo, e onde o levou foi ás aforas da cidade, roubándolle todo, deixándoo espido, pero vivo. Escuso advertir que, por moito auto-stop que practicou, quen lle para a un home espido, de madrugada, que nin calcetíns levaba? Chegou a bordo cos pes desfeitos.

A verdade é que algo me remorde a conciencia traendo a este caderno de bitácora acontecementos que pouco teñen que ver coa arte de marear por moi relacionados que estean con el. En fin. Cousas da vida, que diría Castelao.