29 de febreiro

Hoxe escribo de madrugada, nesa hora incerta de entre lusco e fusco, cando as quendas no ponte correspóndenlle ó primeiro oficial de a bordo, porque a composición da luz que nos chega, tan dende lonxe coma lonxe de nós, está o sol, que defumina os contornos facéndoos máis imprecisos, conseguindo cas luces de babor e estribor, tamén a de popa, que se debiliten, facéndose, senón estrañas, si alleas ou mesmo lonxanas, as veces inapreciables. Para entendelo así, dáse por feito que ese primeiro oficial conta con máis experiencia que o segundo e mailo terceiro.

Acabo de escribir que lle corresponden ó primeiro pero, dado o número de variacións posibles do que antes era o arte de marear, o mesmo debín escribir “correspondíanlle”, porque as cousas cambian dun día para outro e seica as innovacións habidas no vello arte de marear actual, pouco ou nada teñen que ver coas que eu vivín. É así como xa me podo considerar coma un náufrago do século XX. Agora, non todos os barcos levan os pilotos que levaban antaño.

Escribo de madrugada, dicíalles. A estas alturas andará xa “La Peregrina” deixando de través o estreito de Gibraltar? Ese estreito que disque nos separa de Africa e que, sospeito eu, que nos achega a ela, cando menos, ás xentes de Despeñaperros para abaixo.

De madrugada aínda non sabemos a posición do noso veleiro. Nin tampouco o mar que o rodea ou os ventos que o baten, empuxándoo cara ó sur. A primeira vez que rodeei a península navegando, no cambio de quenda, en vez de levar rumbo dereitiño ó Estreito, o que asomaba pola proa era a luz do faro de Malabata. Aforrareille ó lector as causas de despiste tamaño. No mar, ás veces, suceden estas cousas e aínda outras máis raras e, non é por facer un chiste, outras máis peregrinas. Non é o caso do noso veleiro, que vai ó mando dun capitán de mar.

Un capitán de mar era denominación que se lles daba ós comandantes de navíos de guerra. Un navío era (e o é?) un barco da mariña armada. Un buque era e tamén é un barco de porte, un barco grande. Todos son barcos, pero é bo ter en conta os matices, non vaia ser que o faro de Malabata siga asomándose indebidamente pola proa, mentres estamos a dez millas del, a dez millas tan solo.

Un capitán de mar, nos tempos de Felipe II, era un nobre, alguén pertencente a aristocracia. O terceiro esposo de María Pita, érao. Sospeito si magnificaría a fazaña da súa esposa, engordando así a sona de Drake, convertendo nunha vitoria o feito de ter saído de A Coruña co rabo entre as pernas; ou dito máis finamente, a fume de carozo, non fose ser que as tropas que viñan de Compostela tomasen a Ponte Pasaxe e collesen ó inglés pirata nun ratoeira de consecuencias previsibles.

“La Peregrina” está a navegar dotada do mesmo instrumental do que se valeu Drake que, pirata si que o sería, pero bo navegante tamén o foi. Ímolo deixar eiquí, non hai que se pasar coas batalliñas dun vello que recorda singraduras mentres contempla un mar que xa só existe na súa mente.

Agora entenderá o lector dunha vez porque estou a outear navíos dende o alto de Santa Catarina sen me atrever nin ó reto, nin ó risco, nin sequera á aventura.

Bo vento nas velas e boa mar pola proa para a “La Peregrina”, alá por onde hoxe ande.