Hai anos, en Lisboa, cando era eu quen navegaba, escoitei unha frase que conservo na
memoria. Viña dicindo, máis ou menos, referíndose a alguén que ficaba a ollar navíos dende o
alto de Santa Catarina, coa que se cualificaba, coa que así se definía ós indecisos, ós
timoratos, ós que nunca son quen de se decidir á aventura rompendo coa rutina dunha vida
gris e non enteiramente plácida, por carecer do empuxe necesario que os levaría lonxe.
Plantados no alto de Santa Catarina vían saír ó mar ós barcos que ían na busca dun horizonte
indeciso e lonxano.

Pois ben, así quedei eu, onte día 24 de xaneiro, ó ver saír cara o mar maior, cara o mar
de fóra, un esvelto barco de vinte metros de eslora, dous paus. Corenta anos dende que foi
construído na Arxentina, largou amarras na Illa de Arousa, tripulado por xentes que, agás tres
dos oito que leva a bordo, xa non cumpren os sesenta anos.

O esvelto e mariñeiro barco saíu comandado por un vello capitán que xa cruzou “o
charco” a vela en corenta ocasións anteriores. Xavier, o seu capitán,é dos poucos mariños que
dobraron o Cabo de Fornos a vela, o capitán que chegou á Antártida navegando a vela, levando
a bordo unha expedición científica española.

Xavier Babé xa non cumpre os setenta anos e ha tardar algo máis ca min en celebrar os
oitenta, sabe que vivir non é necesario, pero navegar si, tal como seica lle dixo Pompeio ós
seus timoratos mariñeiros para que así no lo contara Plutarco e, postos xa á esta erudición de
bolsillo, convén que recordemos a Baudelaire, que afirmou, e razón non lle faltaba, que “ti,
home libre, sempre amarás ó mar. “La Peregrina”, o esvelto veleiro de dous paus, construído
nuns esteleiros arxentinos hai xa un feixe de anos; tantos como corenta, e saíu ó mar levando
a bordo unha tripulación que xa iremos detallando. Mentres ó facía, eu quedaba a ollar navíos
dende o Varadoiro do Xufre, na Illa de Arousa, fáganse unha idea os lectores que non
pretendan molestarme e aínda así, porque razón non lles ha faltar a ningún deles.

Na ría de Arousa o mar estaba calmo e fermoso, os mariñeiros cántabros dirían del que
era “una mar bella”. Era coma un espello. Pero ó chegar á boca da ría o mar, o mar maior, era
xa outro; tanto o era, que acordaron dar volta e agardar a que calmara. Hoxe sairán de
novo. E nós irémosllelo contando coa precisión que podamos.